Παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον τι κάνουν οι πιτσιρικάδες του Νίκου Νιόπλια, οι οποίοι το καλοκαίρι έφτασαν ένα βήμα από το να γίνουν πρωταθλητές Ευρώπης, γιατί είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι στην Ελλάδα υπάρχουν παίκτες, αλλά δεν υπάρχουν η υπομονή και η όρεξη των προπονητών να δουλεύουν μαζί τους. Την Κυριακή στο φιλανθρωπικό τουρνουά της ΑΕΚ, του ΠΑΟΚ και της Λάρισας ήθελα κυρίως να δω τον Μπουκουβάλα και τον Λαμπρόπουλο. Την ταυτόχρονη παρουσία τους στην ΑΕΛ τη θεωρώ ένα ιδιότυπο πείραμα που σκάρωσε η μοίρα.
O Μιχάλης Μπουκουβάλας και ο Ανδρέας Λαμπρόπουλος δεν συγκαταλέγονταν μεταξύ των σταρ της Εθνικής Νέων. Και οι δύο ήταν αναπληρωματικοί. Στη θέση του Μπουκουβάλα έπαιζε αρχικά ο Μπαρμπούδης και ο Λαμπρόπουλος έπρεπε να βγάλει από την ενδεκάδα κάποιον από τους Μήτρογλου και Νίνη για να γίνει βασικός, πράγμα δύσκολο. Ο Μπουκουβάλας με το τεράστιο τσαγανό του καθιερώθηκε και στην Αυστρία έκανε ένα σπουδαίο τουρνουά. Ο Λαμπρόπουλος είχε μεγάλη συμμετοχή προερχόμενος από τον πάγκο: η κλάση του έβγαζε μάτια. Οι δύο παίκτες είναι γεννημένοι την ίδια χρονιά (το 1988) και έχουν και οι δύο πείρα Γ' Εθνικής. Ο Μπουκουβάλας έπαιξε στον Παναιτωλικό (ίσως λιγότερο από όσο θα ’πρεπε) και ο Λαμπρόπουλος με τη Θύελλα Πατρών ήταν πρωταγωνιστής και σκόρερ.
Χαρακτήρες
Ο Μπουκουβάλας, μαθαίνω, ως χαρακτήρας είναι ο ορισμός του καλού παιδιού. Πειθαρχημένος, ήσυχος, μαζεμένος, παιδί που δεν σηκώνει τη φωνή του και ζει για την προπόνηση. Ο Λαμπρόπουλος είναι άλλο πράγμα. Είναι «δεκάρι» στην ψυχή, γουστάρει το περιττό, έχει άποψη, δύσκολα καλουπώνεται. Εδώ το πείραμα της μοίρας έχει μοναδικό ενδιαφέρον. Οπως κυλάει η ιστορία μοιάζει βέβαιο ότι θα βγει ο Μπουκουβάλας. Είναι αμφίβολο κατά πόσο θα συμβεί το ίδιο με τον Λαμπρόπουλο.
«Μπουκ»
Ο Μπουκουβάλας δεν σου γεμίζει το μάτι. Μοιάζει να έχει λιγότερα κιλά από όσα σηκώνει το σκαρί του, νομίζεις ότι ο αντίπαλος θα τον καταπιεί, αναρωτιέσαι αν τολμάει να παίξει σκληρά. Ολα αυτά προτού ξεκινήσει το ματς, γιατί όταν η μπάλα αρχίσει και τρέχει, αυτού του είδους οι απορίες χάνονται. Ο μικρός είναι τσακαλάκι και η μυϊκή του δύναμη είναι αξιοσημείωτη. Κυρίως παίζει με νεύρο. Στο 45λεπτο που η Λάρισα αγωνίστηκε με την ΑΕΚ, η αναμέτρησή του με τον Μανού ήταν υπέροχη. Ο Μπουκουβάλας αρχικά ταλαιπωρήθηκε, όμως άντεξε. Και στο τέλος, όταν άρχισε και να αναλαμβάνει επιθετικές πρωτοβουλίες, ήταν ο γρήγορος Πορτογάλος αυτός που προβληματιζόταν.
«Λαμπρό»
Ο Λαμπρόπουλος έχει τα ακριβώς αντίθετα στοιχεία. Εχει κορμί αθλητή και παράστημα επιθετικού. Παίζει και τρέχει όρθιος, έχει σπουδαίο κοντρόλ και όταν τον βλέπεις να ζητάει μπάλα, λαχταράς να την πάρει για να διαλύσει τον κόσμο. Αλλά, όπως όλοι οι μπαλαδόροι, κάνει μια ντρίμπλα παραπάνω, δεν δίνει την μπάλα γρήγορα, θέλει κάθε φορά να κάνει κατιτίς που θα τον βοηθήσει να ξεχωρίσει. Είναι μικρός και μπορεί να βελτιωθεί. Αν του δοθούν ο απαραίτητος χρόνος και η πρέπουσα εμπιστοσύνη.
Ενσημα
Να με κάψει ο Θεός αν αδικώ τους προπονητές, αλλά μου φαίνεται ότι όσο πιο πολύ ταλέντο έχει ένας παίκτης τόσο πιο δύσκολα τον εμπιστεύονται στην Ελλάδα. Αν μάλιστα αυτός κάνει και λίγο τα δικά του, καταλήγει γρήγορα αναπληρωματικός του κάθε 30άρη γυρολόγου που έρχεται για τα τελευταία ένσημα. Το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν βγαίνουν παίκτες, αλλά ότι δεν υπάρχει κάποιο σχέδιο αξιοποίησης: πολύ φοβάμαι πως αν ο Τσιάρτας, ο Γκώνιας, ακόμα και ο Καραπιάλης εμφανίζονταν σήμερα, θα γίνονταν αναπληρωματικοί του Σέζαρ, του Φερνάντες, του Κλέιτον.
Ταλέντο
Ο Μπουκουβάλας μπορεί και πρέπει να αναδειχτεί σε χρήσιμο ποδοσφαιριστή, όμως το μέλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου χρειάζεται κυρίως Λαμπρόπουλους. Ο Γιώργος Δώνης ευτυχώς είναι ένας άνθρωπος που το ταλέντο το εκτιμά. Ελπίζει να βρει τον τρόπο να τον βοηθήσει να στρώσει και χαρακτήρα.
SportDay / Αντώνης Καρπετόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου