ΚΑΡΠΕΤΟΠΟΥΛΟΣ: "ΑΛΛΟΙ ΚΑΒΓΑΔΙΖΟΥΝ, ΑΛΛΟΙ ΦΤΑΙΝΕ"

O Πηλαδάκης είχε δίκιο όταν θύμωσε για το γκολ του Λουτσιάνο και τη διαιτησία του Ζολώτα. Εχει επίσης κάθε δικαίωμα να εξοργιστεί όταν νιώθει ότι τον ειρωνεύονται. Οι δηλώσεις του Λουτσιάνο μετά το ματς και οι τοποθετήσεις του Σπανού την επόμενη μέρα μπορεί να σε βγάλουν από τα ρούχα σου. Είναι επίσης δικαίωμά του να παραιτηθεί από την αντιπροεδρία της Σούπερ Λίγκας –αν νιώθει κορόιδο, καλά έκανε.

Δίκιο

Ο Σπανός έχει δίκιο στον ισχυρισμό του ότι το γκολ του Λουτσιάνο δεν είναι ό,τι χειρότερο έχει υπάρξει στα ελληνικά γήπεδα. Δεν έχει επίσης καμία υποχρέωση να ζητήσει συγγνώμη από κανένα –ακόμα κι αν έχει πλέον πειστεί ότι ο Ζολώτας έσφαλε. Ο Σπανός δεν μπορεί να γίνει απολογητής του διαιτητή ή του Ψυχομάνη: θα ήταν παράλογο. Αν είναι δύσκολο να κάνεις μαθήματα ηθικής στον Πηλαδάκη κρίνοντας την παραίτησή του, είναι εξίσου άστοχο να κάνεις μαθήματα ηθικής στον Σπανό κρίνοντας την αντίδρασή του: έτσι του βγήκε. Κι εγώ την πρώτη φορά που είδα το γκολ ξεκαρδίστηκα στα γέλια και γι' αυτό τσακώθηκα και με τον Δώνη. Είμαι κακούργος;

Λάθη

Κάπου εδώ εξαντλούνται τα δίκια και των δύο. Ο Πηλαδάκης κάνει λάθος όταν στοχοποιεί τον Ατρόμητο: το πρόβλημα του πρωταθλήματος δεν μπορεί να είναι ο Σπανός! Ο Σπανός δεν έχει δίκιο όταν ρίχνει λάδι στη φωτιά με δηλώσεις, ενώ δεν πήγε στη Σούπερ Λίγκα να κοιτάξει τον πρόεδρο της ΑΕΛ στα μάτια. Είναι προφανές ότι και οι δύο θέλουν να έχουν τον τελευταίο λόγο: θα ήταν προτιμότερο να το κόψουν εδώ.

Καβγάδες

Οι παραγοντικοί καβγάδες αυτού του είδους δεν βγάζουν πουθενά, διότι το αληθινό πρόβλημα είναι το ίδιο το περιβάλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου στο οποίο οι ομάδες (και οι ιδιοκτήτες) ανταγωνίζονται. Η χειρότερη διαιτησία που είχε η Λάρισα φέτος ήταν στο Μπλάκμπερν. Ο Ελβετός διαιτητής Τσιρκέρτα άφησε το ματς να γίνει σκληρό, δεν έδινε επιθετικά φάουλ όταν οι Εγγλέζοι έσπρωχναν για να πάρουν θέσεις μέσα στην περιοχή, αντιμετώπιζε την ελληνική ομάδα με ένα αφ' υψηλού ύφος, που ήταν μέχρι και παρεξηγήσιμο. Ποτέ όμως κανείς από τους παίκτες ή τους παράγοντες της ΑΕΛ δεν σκέφτηκε ότι μπορεί να σφυρίζει με αυτόν τον τρόπο επειδή είχε μαζί τους προηγούμενα. Ούτε και πήγε στον πάγκο της ομάδας ο τέταρτος για να πει «μην του μιλάτε σήμερα του Μαυρόπουλου, έχει τις μαύρες του και θα βρείτε τον μπελά σας».

Παρασκήνιο

Μαθαίνω ότι στην επεισοδιακή τελευταία συνεδρίαση της Σούπερ Λίγκας ο πρόεδρος Γιάννης Βαρδινογιάννης είπε ότι «εγκυκλοπαιδικές γνώσεις για το παρασκήνιο έχουν όλοι, αλλά χρειάζονται στοιχεία». Δεν διαφωνώ. Ομως δεν είναι, άραγε, καιρός να σταματήσουν οι παράγοντες να αποκαλούν τη διαφθορά παρασκήνιο; Τι θα πει παρασκήνιο; Υπάρχει, άραγε, κάποια ανάγκη για μυστική συνδιαλλαγή; Αν ήμουν ο Σπανός, την ανακοίνωση δεν θα την έβγαζα εναντίον του Πηλαδάκη, αλλά εναντίον του ίδιου του προεδρείου που δεν έστειλε τον πρόεδρο της ΑΕΛ στον αθλητικό δικαστή κι άρχισε να ζητάει στοιχεία και αποδείξεις λες κι ο συνεταιρισμός αποτελείται από ανακριτές. Προκύπτει βέβαια σε όλα αυτά μια ωραία ερώτηση: σε ποιον αθλητικό δικαστή να τον στείλει κάποιος τον Πηλαδάκη; Σε αυτόν που «διορίζουν» οι συνεταίροι δίνοντάς του προίκα και τη νομική υποστήριξη των εταιρειών τους; Ή μήπως στον αθλητικό δικαστή που ξέχασε (;) να καλέσει σε απολογία τον πρόεδρο της ΕΠΟ όταν πέρυσι δήλωσε ότι έχει στοιχεία (!) πως ΠΑΕ Α' Εθνικής επιχείρησε να επηρεάσει διαιτητή, μαθαίνοντας νωρίς τον ορισμό του;

Νοσηρότητα

Το πρόβλημα δυστυχώς είναι η νοσηρότητα του χώρου. Οταν, π.χ., για την εκλογή των αντιπροσώπων της Σούπερ Λίγκας στην ΕΠΟ γίνεται ένας (παρασκηνιακός, χα!) «πόλεμος», πώς να τον πείσεις τον Πηλαδάκη ότι όποιος την ψάχνει για να πάει στη Συγγρού δεν το κάνει διότι έχει κάτι στο μυαλό του; Και όταν η Λάρισα σώζεται πέρυσι στην Καλαμαριά σ' ένα ματς-παρωδία τελευταία αγωνιστική, πώς να πείσεις τον κόσμο ότι ο πρόεδρός της δεν διεκδικεί καμία μελλοντική χάρη; Ο Σπανός και ο Πηλαδάκης τσακώνονται τη στιγμή που (και με ευθύνη της Σούπερ Λίγκας) το ποδόσφαιρο παραμένει δέσμιο όσων όχι μόνο δεν γιάτρεψαν τη νοσηρότητά του, αλλά την άφησαν να γιγαντωθεί.

Παροιμία

«Το ψάρι βρομάει από το κεφάλι» –πρόκειται για τη σοφότερη παροιμία. Ο Πηλαδάκης κι ο Σπανός δεν είναι «κεφάλια» του ελληνικού ποδοσφαίρου, άλλοι είναι, κι αυτοί και μόνο είναι οι φταίχτες της κακομοιριάς του. Ο Πηλαδάκης είναι φίλος μου, του 'χω πει καιρό τώρα ότι η διαδρομή του μου θυμίζει αυτή του Βαγγέλη Μυτιληναίου, που κι αυτός είχε μπλέξει με τα παραγοντικά πριν φύγει αηδιασμένος. Στον Μυτιληναίο έλεγαν «πήγαινε και κάνε μια συμφωνία με τον Θωμά για να βγεις τρίτος», στον Πηλαδάκη οι ίδιοι περίπου άνθρωποι του λένε να τα βρει με αυτούς που πρέπει –γνωστοί είναι. Ο Σπανός μού είναι συμπαθής, γιατί σέβομαι την παραγοντική του ικανότητα να προσαρμόζεται στις ανάγκες των καιρών. Μου αρέσει η παραγοντική ανεξαρτησία του. Δεν χρωστάει, έχει φτιάξει προπονητικό κέντρο χωρίς ζητιανιές στο κράτος, ο Ατρόμητός του είναι ένα δύσκολο, φιλόδοξο και ενδιαφέρον επιχειρηματικό σχέδιο που θα 'πρεπε το Περιστέρι να αγκαλιάσει μαζικότερα. Οι δύο παράγοντες είναι διαφορετικοί, αλλά είναι χρήσιμοι. Μόνο που η νοσηρότητα του χώρου μπορεί να τους γονατίσει.

Πηγή: Sporday