Την μια μονότονην ημέραν άλλημονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί. Θα γίνουν
τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι —
οι όμοιες στιγμές μας βρίσκουνε και μας αφίνουν.
Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα.
Aυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει
είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα.
Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει.
(Κ.Π. Καβάφης, «Μονοτονία»)
τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι —
οι όμοιες στιγμές μας βρίσκουνε και μας αφίνουν.
Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα.
Aυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει
είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα.
Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει.
(Κ.Π. Καβάφης, «Μονοτονία»)
ΘΕΑΤΡΟ
Εδώ και 8 περίπου χρόνια στις θεατρικές σκηνές της Αθήνας παίζεται με μεγάλη επιτυχία ένα θεατρικό έργο με έναν αλλοπρόσαλλο, αλληγορικό τίτλο. Λέγεται «Σεσουάρ για Δολοφόνους» και πρόκειται για μία κωμωδία μυστηρίου. Κι’ όμως, διαβάζοντας τον τίτλο του έργου, θα μπορούσε ο κάθε στοιχειωδώς νοήμων άνθρωπος που ασχολείται με το ποδόσφαιρο, να υποθέσει ότι ο συγκεκριμένος τίτλος θα μπορούσε να περιγράφει την παράσταση που διαδραματίζεται κάθε χρόνο στα άθλια, στην πλειοψηφία τους, ποδοσφαιρικά γήπεδα της χώρας μας.
Ο δολοφόνος στην συγκεκριμένη παράσταση δεν είναι ένας. Είναι πολλοί και γνωστοί σε όλους μας. Πρόκειται για τους ιθύνοντες και τους προύχοντες του Ελληνικού ποδοσφαίρου. Κομπάρσοι στην θεατρική παράσταση υπάρχουν πολλοί. Μερικοί από αυτούς είναι οι «άρχοντες» των αγώνων, που μόνο άρχοντες δεν θυμίζουν όταν φορούν τα κουρέλια της ανυποληψίας, του φθόνου και της ανικανότητας, ζητιανεύοντας από τους προύχοντες μία εύνοια στην περαιτέρω «ανέλιξή» τους στα παρασκήνια του θεάτρου. Κομπάρσοι είναι επίσης και κάποιοι ποδοσφαιριστές οι οποίοι επιμένουν να μην εμφανίζουν ίχνος υγιούς άμιλλας και συναδελφικότητας. Ποδοσφαιριστές που μιμούνται το ποδόσφαιρο της αλάνας «βιάζοντας» κανονισμούς και πέφτοντας στην πρώτη ευκαιρία, ζητιανεύοντας το πέναλτι…
Δεν θα ασχολούμασταν με τις προαναφερθείσες θλιβερές καρικατούρες, αν δεν συμμετείχαμε και εμείς στην θεατρική παράσταση. Δυστυχώς όμως τα παιχνίδια της μοίρας, μας έχουν φέρει στις θέσεις των θεατών που αγωνιούν για την τύχη του θύματος όλων των παραπάνω, αφού αυτό το θύμα αποτελεί «σαρξ εκ της σαρκός μας». Το θύμα της παράστασης είναι, επί του παρόντος, η ΑΕΛ, η μόνη ομάδα που είχε διαχρονικά το σθένος να κοιτά τους δολοφόνους του ποδοσφαίρου στα μάτια, η ομάδα που έχει την πολύ κακή συνήθεια να χαλά τις γιορτινές πρεμιέρες, αφού έχει υποχρεώσει πολλές φορές τους διευθυντές του θεάτρου να της παραδώσουν τα βραβεία της παράστασης και εκείνοι το έκαναν με πολύ βαριά καρδιά, αναγκασμένοι και ταπεινωμένοι από το ασταμάτητο χειροκρότημα του κοινού για την εξαίρετη και ανόθευτη ερμηνεία της «βασίλισσας».
Αυτό που δεν έχουν καταλάβει οι συντελεστές της παράστασης είναι πως η ΑΕΛ δεν θα είναι για πολύ καιρό ακόμη το θύμα. Ο κόσμος έχει σιχαθεί την μυρωδιά της μούχλας των παρασκηνίων και ζητά αλλαγή του σεναρίου. Να είναι λοιπόν σίγουροι πως το σενάριο θα αλλάξει πολύ σύντομα. Το χειροκρότημα θα είναι πάντα εκεί, καθαρό και δυνατό, για να στοιχειώνει τους θλιβερούς κομπάρσους και να κρατά άγρυπνους τους κλειδοκράτορες των παρασκηνίων.
Τα ελεύθερα πνεύματα θα είναι πάντα εδώ στο πλευρό της «βασίλισσας». Είναι αυτά με το πιο δυνατό χειροκρότημα που ανταμείβει το καλό και διασκορπίζει το κακό και, αν χρειαστεί, γκρεμίζει και τα παρασκήνια…
(Υ.Γ. Καλούμε όλα αυτά τα ελεύθερα πνεύματα να γεμίσουν το Αλκαζάρ στις 25 του Νοέμβρη 2007, στον αγώνα με τον Παο. Η νίκη της ΑΕΛ θα είναι η αρχή της αλλαγής του σεναρίου και έχουμε ΟΛΟΙ χρέος να βοηθήσουμε. Καλό θα ήταν τα δουλικά πνεύματα να μην βρίσκονται ανάμεσά μας. Το χειροκρότημά μας θα είναι τόσο ηχηρό που δεν θα μπορούν να το αντέξουν τα μαθημένα στην ψευτιά αυτιά τους…)
Ο δολοφόνος στην συγκεκριμένη παράσταση δεν είναι ένας. Είναι πολλοί και γνωστοί σε όλους μας. Πρόκειται για τους ιθύνοντες και τους προύχοντες του Ελληνικού ποδοσφαίρου. Κομπάρσοι στην θεατρική παράσταση υπάρχουν πολλοί. Μερικοί από αυτούς είναι οι «άρχοντες» των αγώνων, που μόνο άρχοντες δεν θυμίζουν όταν φορούν τα κουρέλια της ανυποληψίας, του φθόνου και της ανικανότητας, ζητιανεύοντας από τους προύχοντες μία εύνοια στην περαιτέρω «ανέλιξή» τους στα παρασκήνια του θεάτρου. Κομπάρσοι είναι επίσης και κάποιοι ποδοσφαιριστές οι οποίοι επιμένουν να μην εμφανίζουν ίχνος υγιούς άμιλλας και συναδελφικότητας. Ποδοσφαιριστές που μιμούνται το ποδόσφαιρο της αλάνας «βιάζοντας» κανονισμούς και πέφτοντας στην πρώτη ευκαιρία, ζητιανεύοντας το πέναλτι…
Δεν θα ασχολούμασταν με τις προαναφερθείσες θλιβερές καρικατούρες, αν δεν συμμετείχαμε και εμείς στην θεατρική παράσταση. Δυστυχώς όμως τα παιχνίδια της μοίρας, μας έχουν φέρει στις θέσεις των θεατών που αγωνιούν για την τύχη του θύματος όλων των παραπάνω, αφού αυτό το θύμα αποτελεί «σαρξ εκ της σαρκός μας». Το θύμα της παράστασης είναι, επί του παρόντος, η ΑΕΛ, η μόνη ομάδα που είχε διαχρονικά το σθένος να κοιτά τους δολοφόνους του ποδοσφαίρου στα μάτια, η ομάδα που έχει την πολύ κακή συνήθεια να χαλά τις γιορτινές πρεμιέρες, αφού έχει υποχρεώσει πολλές φορές τους διευθυντές του θεάτρου να της παραδώσουν τα βραβεία της παράστασης και εκείνοι το έκαναν με πολύ βαριά καρδιά, αναγκασμένοι και ταπεινωμένοι από το ασταμάτητο χειροκρότημα του κοινού για την εξαίρετη και ανόθευτη ερμηνεία της «βασίλισσας».
Αυτό που δεν έχουν καταλάβει οι συντελεστές της παράστασης είναι πως η ΑΕΛ δεν θα είναι για πολύ καιρό ακόμη το θύμα. Ο κόσμος έχει σιχαθεί την μυρωδιά της μούχλας των παρασκηνίων και ζητά αλλαγή του σεναρίου. Να είναι λοιπόν σίγουροι πως το σενάριο θα αλλάξει πολύ σύντομα. Το χειροκρότημα θα είναι πάντα εκεί, καθαρό και δυνατό, για να στοιχειώνει τους θλιβερούς κομπάρσους και να κρατά άγρυπνους τους κλειδοκράτορες των παρασκηνίων.
Τα ελεύθερα πνεύματα θα είναι πάντα εδώ στο πλευρό της «βασίλισσας». Είναι αυτά με το πιο δυνατό χειροκρότημα που ανταμείβει το καλό και διασκορπίζει το κακό και, αν χρειαστεί, γκρεμίζει και τα παρασκήνια…
(Υ.Γ. Καλούμε όλα αυτά τα ελεύθερα πνεύματα να γεμίσουν το Αλκαζάρ στις 25 του Νοέμβρη 2007, στον αγώνα με τον Παο. Η νίκη της ΑΕΛ θα είναι η αρχή της αλλαγής του σεναρίου και έχουμε ΟΛΟΙ χρέος να βοηθήσουμε. Καλό θα ήταν τα δουλικά πνεύματα να μην βρίσκονται ανάμεσά μας. Το χειροκρότημά μας θα είναι τόσο ηχηρό που δεν θα μπορούν να το αντέξουν τα μαθημένα στην ψευτιά αυτιά τους…)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου